Week 8:From VR and Ekman to pizza and cheerleaders

Zo beroerd als ik me vorig weekend voelde, zo leuk was deze week. En druk! De studie is nu echt op stoom gekomen en er komen vooral volgende week veel grote deadlines aan. Best een uitdaging om dat te combineren met al die leuke dingen die te doen zijn, en ook wel spannend hoe de beoordeling hier gaat. Op maandag ging ik, vergezeld door Rebecca, naar de eerste General Meeting en tevens 1e bootcamp sessie van de Virtual Reality (VR) club (zie vorige blog ^^). Deze bijeenkomst was nog vrij algemeen en ging vooral in op de theorie rondom de VR technologie; de verschillende vormen, devices, en ook enkele punten die erg belangrijk zijn om mee te nemen bij het ontwikkelen van een virtuele omgeving. Zo blijk je erg uit te moeten kijken met verticale bewegingen, omdat die heel snel leiden tot ‘simulation sickness’, oftewel je bent binnen enkele ogenblikken kostmisselijk van de mismatch tussen wat je ziet en wat je lichaam ervaart.

Na dit theoretische verhaal werd er free pizza (hoe kan het ook anders) geserveerd en kregen we de gelegenheid om te spelen met de VR systemen die de club bezit. Even later stond ik dus enthousiast met mijn armen te zwaaien, uitgerust met een uiterst charmante VR-bril (het best vergelijkbaar met een enorme duikbril) en in elke hand een controller. Ik mocht me uitleven op het spel Tiltbrush, wat erop neer komt dat je in de ruimte kan ‘schilderen’, met allerlei verschillende kwasten variërend van meer gebruikelijke materialen als verf, potlood en krijt tot sneeuw, sterren en rook. W00t! Je kan je voorstellen dat ik compleet geabsorbeerd werd door dit nieuwe stukje wereld waarin ik helemaal los kon gaan met kleurtjes en patroontjes. Voelde me ergens een klein beetje Harry Potter, met een toverstok waar ik zomaar van alles mee tevoorschijn kon toveren.

Deze week werd op dinsdag, woensdag en donderdag de Cal Career Fair georganiseerd, de jaarlijkse carrièrebeurs waarop bedrijven zich presenteren en studenten langslopen om zichzelf te pitchen en hun resume te overhandigen in de hoop op een internship of fulltime baan. Beide partijen proberen zich van hun beste kant te laten zien, wat resulteert in een nieuw goodie-festijn vanuit de bedrijven, en een hoop studenten in nette kleding en gewapend met een stapeltje van hun gepimpte CV’s. Omdat ik stiekem graag een internship zou willen doen aansluitend op dit semester, nam ik er op woensdagochtend ook even een kijkje. Sowieso was ik benieuwd hoe zoiets er nou aan toe zou gaan, en was het best een goede oefeningen om mezelf te promoten bij de recruiters.

In de middag pakte ik na mijn werkgroep de bus richting San Francisco. Daar zou ik met Bibi en haar college Emma naar een lezing gaan van dr. Paul Ekman en zijn dochter Eve Ekman. Paul Ekman is een heel bekend psycholoog die zich gespecialiseerd heeft op het gebied van emoties. Tijdens mijn studie zijn zijn onderzoeken zeer vaak de revue gepasseerd, dus ik vond het supertof om hem nu in het echt te gaan ‘ontmoeten’. Hij heeft ook recent meegewerkt aan de animatiefilm Inside Out, waarin de hoofdpersoon, een meisje die in de pubertijd komt, leert omgaan met alle verschillende emoties. Supergrappig en nog interessant ook, echt een aanrader!

Voordat we richting de seminar vertrokken, kreeg ik nog een privé toer door het kantoor van het Nederlandse consulaat in San Francisco, sinds een paar maanden Bibi’s werkgever. Ze zitten op de heelveelste verdieping van een skyscraper in SF, dus het uitzicht op deze kraakheldere dag was prachtig! Tegen zevenen startte de lezing van ‘doctor Ekman senior and doctor Ekman junior’. Het ging over de lancering van het project waar ze de afgelopen jaren aan gewerkt hebben: The Atlas of Emotions. Dit is een soort interactieve kaart van alle emoties die een mens ervaart. Het is ontwikkeld in samenwerking met de Dalai Lama, die er helaas zelf niet bij kon zijn.. (De hoofddesigner vertelde nog dat toen hij probeerde de Dalai Lama met de webpagina te laten werken, dat deze toen zei: “This technology is too complicated. I will leave it for my next body” Haha!) De lezing was superinteressant, en ik was erg onder de indruk van de Atlas (voor geïnteresseerden, hij is vrij te zien/gebruiken op www.paulekman.com/atlas-of-emotions). Een heel gave ervaring dus, waar Bibi en ik erg enthousiast vandaan kwamen. We sloten deze geslaagde avond af met een bezoek aan Mel’s Drive-in, een typische Amerikaanse diner inclusief burgers, fries, enorme milkshakes en een booth met eigen mini-jukebox. Jummie!

Donderdag en vrijdag bestonden weer voor een groot deel uit studie, waarbij de hoogtepunten gekenmerkt werden door Virtual Reality (#Nerdalert). Op donderdagavond was dit de tweede Bootcamp sessie, waarbij ik kennismaakte met Unity, het platform waarmee veel games en VR-omgevingen ontwikkeld worden. Er komt heel wat bij kijken voor je een echt spel in elkaar gezet hebt, maar stiekem was ik toch ook al best trots op mijn mini-roll a ball game, waarbij je een balletje door de ruimte rolt en het doel is om alle ronddraaiende kubussen ‘op te pikken’ door ertegenaan te botsen. Vrijdagmiddag was de eerste bijeenkomst van Virtual Reality in Alcohol Use Treatment (VRAUT), het project waar ik in mee ga draaien. Het doel van het project is om een scenario te ontwikkelen die gebruikt kan worden door mensen met een alcoholprobleem om om te leren gaan met triggers. Dit kan bijvoorbeeld een barsetting zijn, waarbij andere mensen een biertje bestellen. Op deze manier kan degene op een veilige manier oefenen met deze risicosituaties. Door de drukte twijfelde ik erg of ik wel moest gaan, maar achteraf ben ik heel blij dat ik gegaan ben want dit is precies wat ik ‘later’ wil doen, dus supergaaf dat ik hieraan mee kan werken!

Op de terugweg fietste ik langs Memorial Glade (het ‘centrale grasveld’ op de campus) en was ik getuige van het wonderlijke fenomeen van de dreuzelvorm van Quidditch, oftewel de niet-tovenaarsvorm van Zwerkbal, een sport uit de boeken van Harry Potter. Ik had wel gehoord dat dit gespeeld werd door studenten, maar dacht dat ik in de maling genomen werd. Het bleek echter bittere ernst, want twee teams waren fanatiek aan het spelen. Toch best een hilarisch gezicht al die fanatiekelingen die met bezemstelen tussen hun benen over het veld rennen. Na hier een poosje naar hebben te staan kijken, ging ik snel door naar huis want om half 7 was het tijd voor de Grad Welcome Back Party. Dit evenement wordt jaarlijks georganiseerd en kan het best beschreven worden als free pizza, beer and a (very bad) live DJ. Het recept voor een mooie avond dus! Het was leuk om te merken dat ik al best wat mensen kende. Als je rondlopend telkens bekenden tegenkomt, geeft dat toch het gevoel al best wel thuis te zijn. Uiteindelijk stonden we met een grote groep (als bijna de enigen) los te gaan op de beats van onze top-DJ die in ieder geval zelf erg overtuigd was van zijn skills.. De jongens uit Munich, mijn medestudenten van de TU, Pelle, Johannes en Nisha, een medestudente van mijn master, gingen daarna nog door naar Kip’s om het dansfestijn te vervolgen.

Na deze drukke week en zeer gezellige avond (met een kort nachtje) lag het energielevel zaterdag een stukje lager. Er moest een hoop studiewerk verzet worden. Het was Homecoming Day, oftewel de eerste thuiswedstrijd van de California Golden Bears, tegen de Texas Longhorns. Ik had eerder wel verhalen gehoord over het gekkenhuis dat dit geeft, en over het fenomeen ‘tailgating’, oftewel op een random parkeerplaats je tafel opzetten en met een groep vrienden bbq’en en bier drinken voorafgaand aan de wedstrijd. Ik wist niet zo goed wat ik me hier bij voor moest stellen, maar gedurende de dag zag ik dit op meerdere plekken ontstaan. Toen ik aan het einde van de middag naar de campus ging om op het Lower Sproul Plaza lekker in de zon te werken, was het een drukte van belang. Op een gegeven moment werd het lawaai wel erg enthousiast, dus besloot ik om even te gaan kijken. Tot mijn verbazing was de Upper Sproul Plaza afgeladen vol met Cal-fans, terwijl er een enorme fanfare op het bordes allerlei Cal-liederen speelde begeleid door, jawel: cheerleaders! Ze bestaan dus echt, exact zoals in de films (Bring It On for real!), inclusief een hoop beenzwaaien, op de schouders staan en pompom-gewapper. Ik keek mijn ogen uit, wat een spektakel, en dat allemaal voor een footballwedstrijd! Voor vandaag had ik geen kaartjes, maar ik ben zeker van plan om ergens komend semester nog eens te gaan kijken. Oh, en ‘we’ hebben gewonnen natuurlijk.. ;-)

Een weekend is geen echt weekend zonder een goede hike, dus op zondagochtend werd er weer vroeg verzameld bij IHouse voor een nieuwe trip. Johannes en ik hadden een berichtje gestuurd via de mailinglist van CHAOS (de Cal hiking club) en daar hadden twee dames op gereageerd, dus samen met Pelle vertrokken we met een volle auto naar Lake Del Valle. Het beloofde een warme dag te worden, dus een hike in de buurt van een meer leek ons wel wat. Qua trails viel het park wat tegen, maar de uitzichten op het meer waren wel heel mooi. De aangesloten CHAOS-meiden hadden nogal moeite met het tempo en de afstand, dus we besloten rond lunchtijd te splitsen. Na het avontuur van vorige week in Yosemite waren Johannes en ik er sterk op gebrand heeel duidelijke afspraken te maken. Toen we alles afgetimmerd hadden, liepen Johannes, Pelle en ik door naar het strandje aan de andere zijde van het meer, waar we onszelf beloonden met een heerlijke duik in het meer. Al met al weer een geslaagde dag, een waardige afsluiting van deze superleuke week vol nieuwe ervaringen!