Week 11:First time rain and last minute Lake Tahoe

De eerste dagen van deze week leken zowaar op een ‘gewone’ week zoals ik die ook in Nederland zou kunnen hebben. Dagen gevuld met college, projectgroep meetings, sporten, boodschappen, en zelfs... regen! Huh?! Toen ik op maandag na college South Hall uitliep bleek het tot mijn grote schok voor het eerst sinds mijn aankomst in Berkeley te druppelen. Ik was even vergeten hoe irritant een nat zadel is! :-P Echt een bui kon je het niet noemen, maar voor het eerst in 5 maanden kwam er iets van vocht uit de lucht en dat is hier dan toch wel even een ‘ding’. Californië kampt met grote droogte-problemen. “Use water consciously, we’re in a drought” is ook een zin die je hier vaak hoort of tegenkomt bij kranen of douches. En bij de douchefaciliteiten van het sportcentrum vind je zelfs instructies hoe je water kan besparen, in de trant van draai de kraan dicht terwijl je je inzeept (was ik zelfs anders natuurlijk noooooit op gekomen..).

Gelukkig keerde het weer na maandag weer terug naar Californische standaarden: zon! Dat kun je dan toch meteen extra waarderen. Vooral het buiten zwemmen blijft erg genieten. Vrijwel altijd als ik ga, zit Joe er ook, een wat oudere man in een rolstoel die vanaf de kant trouw de zwemmers gade slaat. Ik maak vaak even een praatje met hem, en dit keer wees hij me op een zwemmer aan de zijkant van het bad. “Do you see that guy there, and the cameras? That’s Ryan Murphy, the Olympic champion, giving an interview for US television.” Stiekem toch best heel cool dat deze drievoudig Olympisch kampioen een Cal swimmer is.

Woensdagmiddag half 4 was het weer theetijd. Deze I-Tea (klinkt weer een stuk hipper dan theetijd, die fancy benamingen zijn ze toch wel erg goed in) stond in verband met Halloween 30 oktober volledig in het teken van Pompoen! Halloween is hier natuurlijk nogal een ding, en zoals alles in Amerika gaat het dan ook meteen in extremen. Oftewel, alles is verkrijgbaar in een pompoenvariant: pompoenbiscuits, oreo’s met pompoenvulling, pompoen-tortillachips met pompoen-salsa, chocolaatjes in de vorm van pompoenen, en zelfs pompoen kruidenthee. Doet me ergens toch een beetje denken aan onze Sinterklaas-gekte. Het missen van dit feest (en de pepernoten en chocoladeletters) is toch wel een van de grootste drawbacks van mijn verblijf hier. Maar ik ben via Bibi al gevraagd om Zwarte Piet (nou ja, natuurlijk niet-echt-zwart-maar-alleen-een-paar-donkere-strepen) te spelen bij het jaarlijkse Sinterklaasfeest dat de Nederlanders in San Francisco samen vieren, dus zo krijg ik het toch nog een beetje mee!

Op donderdag was er een VR symposium georganiseerd door het Computer Science department. Helaas zit mijn dag altijd helemaal vol met colleges op donderdag, dus kon ik slechts heel even een kijkje nemen. Toevallig wel net bij de presentatie van de teamleidster van ons project. Ze gaf een presentatie over VR in behavioral therapy, waaronder dus ook ons project VRAUT voor behandeling bij alchoholmisbruik. Best tof om mijn naam ook op de slides te zien staan, dat voelt dan toch wel serieus!

Elke eerste vrijdag van de maand is het ‘First Friday’ Festival in Oakland, wat betekent dat er 7 blokken van Telegraph Avenue afgesloten worden voor verkeer en er een heel programma is van straatartiesten, foodtrucks en kunstenaars. Ik had er veel positieve verhalen over gehoord dus toen een groep van mijn medestudenten last-minute het plan opvatte om te gaan, sloot ik me daar graag bij aan. We verzamelden eerst bij Temescal Brewing, een toffe pop-up beer garden. Na daar wat gedronken te hebben gingen we richting het daadwerkelijke event. Wat ik heel tof vond, was dat er heel veel verschillende bevolkingsgroepen door elkaar liepen, met een hele gezellige, relaxte sfeer. Toch even wat anders dan de negatieve verhalen over de achterstandswijken en clans in Oakland. Hoogtepunt was toch wel de ‘car show’, waar stoere gasten zich verzamelden om hun gepimpte auto te showen. Felgeverfde auto’s, grote, glimmende velgen en keiharde gangsterrap uit enorme boxen; MTV’s Pimp my ride in real life! Na nog een drankje in (wederom een beer garden) Lost & Found ging ik weer naar huis. Een leuk begin van het weekend!

De weersvoorspelling voor het weekend was fantastisch, waarschijnlijk het laatste echt warme weekend van het jaar, dus daar wilde ik graag goed gebruik van maken. Zaterdag ging ik daarvoor uiteraard weer naar Hearst Pool om samen met Rebecca lekker zwemmen en studeren in de zon. In de loop van de middag vertrok ik daar weer, want ik moest mijn spullen pakken voor het volgende avontuur. Deze week was het helaas wederom niet gelukt om permits te krijgen voor de Half Dome Hike in Yosemite , maar Pelle en ik lieten het daar niet bij zitten en bedachten last-minute een minstens zo tof alternatief: Lake Tahoe! Dit meer met omringend natuurgebied ligt op ongeveer 3,5-4 uur van Berkeley, en het plan was om hier op zaterdag eind van de middag naartoe te rijden, daar op een camping te overnachten en zondag een mooie hike te maken naar de top van een van de hoogte bergen daar, Mt. Tallac.

Zo gezegd, zo gedaan. Op vrijdag was er nog een mailtje binnen gekomen van een mede-CHAOS-lid (ter herinnering: de Cal hiking club) die naar Lake Tahoe ging en peilde of er meer mensen vergelijkbare plannen hadden zodat er eventueel een auto of kampeerplek gedeeld kon worden. Ik had alvast hierop gereageerd voor het geval Yosemite niet door zou gaan, want ik had gehoord dat veel mensen er dit mooie weekend op uit trokken en een kampeerplek wel eens lastig kon worden. Onze grote vriend Salvatore, een Italiaanse econoom die een aantal maanden onderzoek doet in Berkeley, reageerde positief en garandeerde ons een plekje op zijn spot op Fallen Leaf Campground. Dat was dus alvast geregeld! Om 10 uur ’s avonds kwamen we hier aan en zetten we ons tentje op. Dat was nog best een (hele grote) uitdaging in het donker, maar toen konden we lekker slapen. Het was een fris nachtje, door de hoogte waarop we zaten, zo’n 1800 meter, daalde de temperatuur tot rond het vriespunt. Het kampvuur dat Salvatore de volgende ochtend al aan de gang had gebracht had toen we opstonden was dan ook erg welkom.

Nadat we onze tentjes opgeruimd hadden (lees: een vruchteloze poging gedaan hadden om de tentonderdelen zo minuscuul op te vouwen dat ze weer in die veel te krappe zakjes zouden passen en de boel toen maar in de achterbak hadden gegooid) konden we beginnen aan onze hike. Het was een hele heldere dag en al snel werden we verrast door een prachtig uitzicht op het enorme Lake Tahoe en het ernaast gelegen kleinere broertje Fallen Leaf Lake. Dit was zo’n trail waarbij je elke paar minuten weer stil wilt staan om je te vergapen aan het uitzicht en geneigd ben steeds opnieuw een foto te maken omdat het er nét ietsje anders uit ziet en je alles in je op wilt nemen (maar als je later terugkijkt je een hele rits vergelijkbare foto’s hebt...). Onderweg kwamen we zelfs hier en daar sneeuw tegen, dus greep ik natuurlijk mijn kans om nog even een sneeuwballetje te gooien. Het laatste stukje naar de top was nog best een pittige klim, maar de 360° view op Desolation Wilderness, het natuurgebied rondom Lake Tahoe, waarmee we beloond werden op de top (3000m, al klinkt bijna 10,000 feet wederom een stuk indrukwekkender), liet je het zwoegen meteen vergeten. Zeker een van de mooiste tochten die ik zover gemaakt heb (en dat wil wat zeggen met de sterke concurrentie van eerdere fantastische hikes)!

Terug bij de auto reden we nog even naar Basin Beach om onze voetjes in het kraakheldere water van Lake Tahoe te steken. Brrrr, de drang om te zwemmen was toen wel meteen verdwenen. De terugrit duurde wat langer door files, maar met muzikale ondersteuning van de geweldige Amerikaanse radio maakten we er het beste van. In ieder geval waren we het er geheel over eens dat het het helemaal waard was, wat een fantastische trip!