Week 24: Aloha en Mahalo – Welcome to Hawaï!

Na nog een laatste keer catsitting in San Francisco en een middagje inpakken was het op dinsdagochtend eindelijk zover; om 4 uur ging mijn wekker om op te staan voor de vlucht naar Hawaï! Vanaf een regenachtig Oakland International Airport vlogen Johannes en ik richting Hawaï. In het vliegtuig werden we al meteen in tropische sferen gebracht met een veiligheidsfilmpje in Hawaï-thema. Zo vertelde een gebruinde dame in bikini ons “to bring your chair in upward position during take-off and landing” terwijl ze dit voordeed op haar strandstoel, en kregen we een shotje Hawaïaanse punch (best heftig op de ochtendmaag). De ‘aloha’s’ (goedendag) en ‘mahalo’s’ (dankuwel) van de Hawaiian Airlines bemanning vlogen ons om de oren. Het kon niet missen, we waren op weg naar Hawaï! Met een korte stop-over in Maui kwamen we aan op het eerste eiland van onze reis: Kaua’i. Hier werden we begroet met een heerlijk zonnetje en een temperatuur van zo’n 25 graden. Zomer in hartje winter! Hoewel het strand lonkte, moesten we eerst nog een hoop regelen: huurauto oppikken, camping permits ophalen, boodschappen. Gelukkig hielden we toch nog genoeg tijd over om naar Poipu Beach te rijen voor onze eerste duik in de oceaan, waarvan er de rest van de week nog vele zouden volgen..

Onze eerste dagen zouden we aan de zuidkant van Maui doorbrengen, met een eerste nacht op Lucy Wright Beach Park. We waren gewaarschuwd dat we ons niet te veel voor moesten stellen bij deze campground. Eenmaal aangekomen viel ons dat reuze mee: een klein grasveldje met picknicktafels en een wc, meer heb je niet nodig toch? Met als bonus nog het geruis van golven op de achtergrond, want de zee was slechts een kleine 100 meter verderop. De volgende ochtend bleek dat we er ook nog gratis luid gekukeleku van een horde hanen bij kregen. We zouden er in de komende dagen achter komen dat die beesten werkelijk overal op Kaua’i rondlopen. Leuk hoor die natuur, maar om 5 uur ’s ochtends iets minder welkom...

Vanaf Lucy Wright reden we de volgende dag Waimea Canyon in, ook wel bekend staand als de “Grand Canyon van de Pacific”. Na een eerste blik op de canyon vanaf het Waimea Canyon Lookout Point kon ik de gelijkenis wel beamen. Prachtig! We reden verder omhoog naar het hoogste punt voor een eerste korte hike op de Pihea Trail. Op Kaua’i valt in januari een hoop regen, en hoewel het nu droog was, had het duidelijk kort van tevoren nog flink geregend want het pad was extreem modderig. Flink glibberen en glijden dus terwijl we onze weg naar boven klauterden. Hierna gingen we door naar hike nummer twee: de Awaawapuhi trail. We hadden gehoord dat het uitzicht hiervandaan prachtig was. Tijdens het pad zelf vroegen we ons af waar dan, maar aan het eind werden we plots beloond met een waanzinnig uitzicht op de Napali coast. Wauw! Dat was de tocht meer dan waard. Onze dag zat er echter nog niet op, sterker nog, het echte werk moest nog beginnen: met onze backpacks afdalen in de Waimea Canyon waar we de komende nacht zouden doorbrengen. Hoewel dit deel nog ‘slechts’ 6 miles (10km) zou zijn, was de afdaling in de eerste 2,5 miles een stuk zwaarder dan verwacht. Het pad was superglad en liep steil naar beneden, en met zware bepakking en al 15 km in de benen was het een flinke uitdaging. Eenmaal op de bodem van de canyon werd het gelukkig een stuk makkelijker, en volgden we het pad langs de Waimea Stream tot we bij onze campground Hipalau aankwamen. We waren die nacht als enigen in de canyon, best een bijzonder gevoel!

De volgende dag startten we met een korte hike verder stroomopwaarts tot Lonomea, waar we onderweg onze eigen sinaasappeltjes konden plukken van de bomen. Dat voelt stiekem toch wel erg ‘into the wild’. Terug bij onze campground laadden we onze bepakking weer op en begonnen we aan de tocht terug uit de canyon. We wisten dat het laatste stuk omhoog zwaar zou zijn, en vooral voor Johannes die een stuk zwaarder bepakt was, was het flink zwoegen. Gelukkig was het wel droog en het pad wat beter begaanbaar, en zo bereikten we om half 2 de trailhead waar we de dag ervoor aan onze tocht begonnen waren. Yes, we made it! Gesloopt maar zeer voldaan reden we langs de zuidkust naar Shipwreck’s Beach, een prachtig goudgeel strand met heldere zee zoals je kunt vinden in de reisgidsen. Zelden was een verfrissende duik zo welkom! De nacht brachten we door op Salt Pond Beach Park, met een mooie plek direct aan zee. Dit is nog eens kamperen! Johannes had de leven-van-de-natuur-smaak helemaal te pakken en onderweg een kokosnoot gevonden die nu natuurlijk met veel stoer vertoon gekraakt moest worden. Het werd een heel project, maar de resulterende verse kokosnoot smaakte erg goed!

Op vrijdagochtend werden we om 7 uur verwacht bij Waimea Little Boat Harbor voor een boottrip langs de Napali Coast. We stapten aan boord van een raft bij Captain Joe en zijn dochter Jennifer. Er waren slechts vier andere passagiers, dus met een lekker klein groepje scheurden we op hoge snelheid langs de zuidkust en omhoog bij de westkust, de Napali Coast. Het ochtendlicht had een prachtig effect op het landschap, wind door de haren en zonnetje op het gezicht: echt genieten! Al vrij snel stuitten we op een grote groep dolfijnen die relaxed met onze boot mee zwommen. Zo dichtbij wilde dolfijnen ben ik nog nooit geweest, heel bijzonder! Vooral de jonge tuimelaars (spinner dolphins) waren heel actief en maakten talloze enthousiaste sprongen. Even later legde Joe de boot opnieuw stil voor een naar zijn zeggen zeer zeldzame ontmoeting met twee manta roggen. Die heb ik alleen gezien in het dolfinarium en Finding Nemo! Op de terugweg vingen we ook nog een korte glimp op van een enorme walvis. Omdat hij heel dichtbij was moesten we snel doorvaren, die beesten zijn toch een maatje groter dan ons bootje.. Even later zagen we in de verte ook nog enkele ‘blowholes’ van walvissen, en stopten we nog voor een korte snorkelduik. Een supertoffe trip!

In eerste instantie hadden Johannes en ik die middag willen kayaken, maar onze bootbehoefte was wel verzadigd, dus besloten we de oostkust te verkennen. Johannes had vooraf een aantal bezienswaardigheden opgezocht en gemarkeerd op Google Maps, en de Wailua Falls lagen op onze weg, dus besloten we daar maar een kijkje te gaan nemen. Ik verwachtte er niet zoveel van, dus des te groter was de verrassing toen het een bijzonder mooie waterval bleek te zijn, vooral door de volmaakte regenboog onderaan. Hoewel het niet echt toegestaan was, konden we afdalen vanaf de brug om de waterval ook van onderaf te bekijken, en in Johannes’ geval ook een duik te nemen. Daarna reden we naar Lihue, de hoofdstad van het eiland, voor een bezoekje aan een van Kaua'i’s farmers markets, een fenomeen op het eiland. Elke dag is er zo’n markt in een ander stadje. In tegenstelling tot hoe ik markten ken, duren deze slechts 1 of 2 uur, en wordt de start van verkoop aangegeven met het luiden van een grote bel. Tot die tijd mag er absoluut niets verkocht worden, en verzamelen locals zich bij de kraampjes met de beste deals. Hier scoorden we verse groenten en wat exotische fruitsoorten voor een mooi prijsje. Een leuke ervaring, en erg voordelig want boodschappen op Kaua’i zijn duuur!

Deze geslaagde dag sloten we wederom af met een bezoekje aan het strand, ditmaal Kealia Beach aan de oostkust. Dit is de ‘rainy side’ van het eiland, maar de zon leek ons te volgen want het was wederom strakblauw. Er stond echter wel een fris windje, dus redelijk op tijd reden we door naar de noordkust van Kaua’i, waar we zouden verblijven op Anini Beach Park. Na het opzetten van onze tent bleken onze buren een echtpaar uit Alaska te zijn waar we de avond ervoor op Salt Pond Beach lang mee hadden zitten praten. Het eiland is natuurlijk niet supergroot, maar dit was toch wel erg toevallig. Afgelopen dagen aan de zuidkant hadden we al een paar keer een prachtige zonsondergang gezien. Nu aan de andere kant van het eiland waren we dan ook erg benieuwd naar de zonsopgang. De volgende ochtend stonden we dus (alweer) vroeg op om dit te kunnen zien. Hoewel de zon helaas net boven land opkwam, was het prachtig om de lucht langzaam te zien verkleuren.

Vanaf Anini Beach Park hadden we makkelijk toegang tot het begin van de Kalalau trail, de meest bekende trail van Kaua’i. Om het hele pad te mogen lopen heb je een permit nodig, maar die bleken helaas al uitverkocht te zijn toen we boekten. Gelukkig bleek het eerste stuk dat publiek toegankelijk was ook zeer de moeite waard; eerst 2 miles slingerend langs de woeste kust, en vervolgens nog 2 miles klimmen en klauteren door een jungle-achtig landschap naar Hanakapi'ai Falls. Heel gaaf om na een uur ploeteren door een dicht woud plots uit te komen in een open groene vallei met een waterval die neerklettert van 300 feet. Onze laatste middag op Kaua’i brachten we nog lekker toeristisch door met souvenir shoppen in het strandstadje Kapa’a, en probeerden we ook eindelijk de overal aangeboden specialiteit Shave Ice: heel dun geschaafd ijs dat vervolgens wordt begoten met een aantal zoete siropen in smaken naar keuze. Best lekker! Al waren we het er beide over eens dat we toch een Italiaanse gelato verkiezen. Die nacht sliepen we aan de oostkust bij Anahole Beach Park. Daar aangekomen bleek er een soort feest aan de gang te zijn; er stond een enorme tent met picknick tafels en een bandje. Toen ik even ging informeren wat voor soort party hier gegeven werd, werd echter droog geantwoord: “It’s a funeral”. Oeps... Toch iets andere gebruiken hier op Hawaï...

Helaas was dit alweer onze laatste nacht op Kaua’i. Hoewel we er maar 5 dagen zijn geweest, hebben we zoveel gezien en gedaan dat het veel langer voelt. Ik ben vooral enorm verrast door de grote diversiteit aan landschappen op zo’n klein gebied. Wat een waanzinnig mooi eiland. Gelukkig was de trip nog niet ten einde en hadden we nog drie dagen te gaan op het tweede eiland van onze reis: op naar Maui!