Week 29: Goodbye Berkeley, have a good one!

Maandag was het De Dag van het Afscheid, beginnende met een meeting met Nani, de leidster van de projecten voor de ontwikkeling van VR-therapieën waar ik afgelopen half jaar co lead bij ben geweest. Deze projecten lopen gewoon door en ik zal een actieve rol blijven houden bij het project voor depressiebehandeling bij kinderen met kanker. Ons doel is om eind van het semester de interventie klaar te hebben voor onderzoek, met het idee te kijken of we hier uiteindelijk een publiceerbaar artikel van kunnen maken. Eerste stap is echter dat we een ziekenhuis vinden dat bereid is mee te werken, en dat blijkt nog een hele kluif. Hoewel het allereerste initiatief kwam vanuit het kinderziekenhuis in San Francisco, zijn we hier in principe niet aan gebonden, dus het idee is om nu te gaan kijken of er mogelijkheden zijn in Nederland, Italië of India waar we ook contacten hebben. Ik ben benieuwd hoe dit verder gaat lopen!

Vervolgens reed ik door naar South Hall om afscheid te nemen van Catherine, het administratief hoofd van de I School. Ik had op verzoek een lijstje gemaakt met punten die beter zouden kunnen bij volgende uitwisselingsstudenten om hun verblijf soepeler te laten lopen. Het was leuk om te horen hoe positief ze waren over mijn aanwezigheid bij de I School afgelopen semester, en dat ze naar aanleiding daarvan erover denken om een vaste uitwisseling op te gaan zetten tussen de MIMS-master in Berkeley en mijn master in Eindhoven. Dat voelt toch wel als een groot compliment! Ik kreeg uiteraard een knuffel bij afscheid, een gewoonte waar ik zo langzamerhand gewend aan ben geraakt en ben gaan waarderen, maar die tegelijkertijd toch ook wat ongemakkelijk blijft bij iemand die je nauwelijks persoonlijk kent..

Vanaf 4 uur was er een ‘Board Game Night’ georganiseerd door de studievereniging van MIMS. Hoewel ik dinsdag ook nog een hele dag had in Berkeley, leek dit me wel een goed moment om afscheid te nemen van iedereen in de I School, zodat ik me dinsdag gewoon rustig op het inpakken en de laatste dingen regelen kon richten. In de twee uur erna kwam ik dan ook niet echt toe aan het spelen van bordspelletjes omdat er steeds nieuwe mensen gedag kwamen zeggen. Zo leuk om zoveel lieve woorden te horen en waardering te voelen. Ik had vooraf nooit verwacht dat ik zo ‘opgenomen’ zou worden in een groep reguliere studenten. Meestal is het toch zo dat je als uitwisselingsstudent vooral met andere uitwisselingsstudenten optrekt, en ook bij andere studenten die een los vak bij de I School volgen in plaats van de gehele master heb ik gezien dat ze verder niet echt contacten opbouwden. Op een of andere manier is dat bij mij anders gelopen en ben ik onderdeel van de klas geworden, inclusief het enige echte MIMS t-shirt, en op de momenten dat ik zelf twijfelde werd steeds resoluut benadrukt dat ik ‘natuuurlijk één van hen was’. Dit heeft veel toegevoegd aan mijn tijd in Berkeley. Best gek dus ook om afscheid te nemen in de wetenschap dat zij nog 1,5 jaar blijven. Maar ik verwacht dat ik er een aantal vroeger of later opnieuw tegen zal komen, waar en in welke omstandigheden dan ook.

Na toch nog een potje vier-op-een-rij (gewonnen), reed ik naar I-House voor een laatste diner met Johannes en Rebecca. Vooral met Johannes ben ik door onze vakantie naar Hawaii close geworden, dus ik vond het best moeilijk om afscheid te nemen. Zeker omdat hij de komende 4,5 jaar nog in Berkeley zit en je dus niet zo gemakkelijk iets afspreekt om elkaar te zien. Maar ik sluit niet uit dat ik binnen die tijd terug kom in California, en wie weet heeft hij nog wel een congresje in de buurt.. De tijd zal het leren!

Hierna zat ik wel een beetje aan mijn tax van afscheid nemen, dus ik was blij dat ik de dinsdag leeg gehouden had. Het enige afscheid was ’s ochtends bij Morning Grind Bootcamp, een van de groepslessen in de sportschool waar ik wekelijks heen ging. Dit wordt gegeven door Jimmy, en door de tijd heen was ik een bekend gezicht voor hem geworden en hadden we regelmatig even na gekletst. Hij wist dan ook dat dit mijn laatste keer was, dus aan het einde kreeg ik heel Amerikaans een lekker zweterige hug. Fijn die gebruiken... De rest van de dag ging op een of andere manier snel om met proef-inpakken (waarbij ik elke keer toch nog weer nieuwe dingen vond die ik nog vergeten was in de koffer te stoppen..), laatste boodschappen en regeldingen. ’s Avonds maakte huisgenoot Noemi speciaal een Mexicaans rijstpudding-toetje volgens haar grootmoeders recept, en gaf ik haar en Naomi nog een paar kleine afscheidscadeautjes. We zijn in de loop van de tijd best hecht geworden met elkaar en ik heb er dan ook heel fijn gewoond. Ik had vooraf echt niet verwacht ik hier zo’n fijn warm thuis zou vinden. Wederom ontzettend mazzel mee gehad dus.

Woensdagochtend moest ik eerst nog naar de bank om mijn Amerikaanse rekening af te sluiten. Het banksysteem zit erg onhandig in elkaar, en is vooral nog behoorlijk ouderwets met een hoop omslachtige regels en procedures. Internetbankieren kennen ze nauwelijks, en het ‘cashen’ van checks is nog heel gebruikelijk. Ook het afsluiten van mijn rekening leverde nog best wat gedoe op, maar de aanhouder wint want uiteindelijk werd er na een hoop heen en weer bellen en het meermaals raadplegen van de manager een uitzondering voor me gemaakt en werd alles perfect geregeld. Pfiew! Toen was het toch echt tijd om Berkeley te verlaten, en uitgezwaaid door Naomi die speciaal tussen haar werkshifts in op en neer kwam om me gedag te zeggen, sleepte ik al mijn zooi naar het Bart-station, vanwaar ik de metro zou nemen naar SFO, San Francisco International Airport. Het spannendste was de grote vraag hoe zwaar mijn koffer zou zijn. Ik had al zo veel mogelijk zware spullen in mijn handbagage gepakt, maar wist dat ik dicht bij de maximale 23 kilo zou zitten. Gelukkig bleef ik netjes binnen de marge, pfiew! Vervolgens bood een uiterst vriendelijke Lufthansa-meneer ook nog eens aan me te verplaatsen naar een betere plek in het vliegtuig waar ik de hele rij voor mezelf had. Daar zei ik uiteraard geen nee tegen! De vlucht was dan ook erg relaxt, vooral toen ze Bailey’s uit gingen delen en ik daar met een lekker drankje en mijn beentjes gestrekt een filmpje zat te kijken!

De kunst van slapen in de lucht heb ik helaas nog niet onder de knie (daar is meer oefening voor nodig), dus na een vlucht van 11 uur kwam ik op donderdagochtend behoorlijk geradbraakt aan op Frankfurt. Doordat ik bij het boeken éven niet heel goed opgelet had, ging mijn laatste stukje naar Düsseldorf per trein in plaats van per vliegtuig. Gelukkig bleek die overstap heel simpel en goed geregeld te zijn, met als voordeel dat ik op mijn eindbestemming niet meer hoefde te wachten op mijn koffer. Toen ik de weg overstak van het vliegveld naar het station kreeg ik wel direct een flinke temperatuurshock. De snijdend koude winterwind maakte het meteen pijnlijk duidelijk: ik bevind mij niet langer in Californië.. Om half 3 's middags was ik dan eindelijk op het treinstation in Düsseldorf, waar ik werd opgewacht door mijn welkomstcomité bestaande uit mijn moeder en Luuk. Heel fijn om ze weer te zien en knuffelen, en verwarrend hoe gek en vertrouwd dat tegelijk is na zo’n lange tijd. Ook de dagen na thuiskomst heb ik volgepland met leuke afspraken en het weerzien van veel lieve vriendinnen. Dat maakt terug komen, ondanks de idiote kou, toch een stuk leuker.

Hoewel ik het me nu nog half gejetlagd en druk met alle afspraken en terugverhuizen naar mijn Utrechtse kamer niet helemaal besef, zit mijn Berkeley avontuur er toch echt op. Ik heb het afgelopen half jaar zo veel meegemaakt en geleerd op veel verschillende vlakken. Natuurlijk hoopte ik vooraf dat het een leuke tijd zou zijn, maar ik had nooit verwacht dat het zo’n fantastische ervaring zou worden. Hoewel het nu voorbij is, heb ik er ook juist van geleerd en meer vertrouwen in gekregen dat er veel meer mogelijk is en ik meer kan dan ik in eerste instantie dacht. Ik ben dus erg benieuwd wat de toekomst zal brengen en kijk al uit naar de volgende avonturen. Maar voor nu, op z'n Californisch: Goodbye and have a good one!