Week 17: Big Game Week

Een blik op mijn agenda vertelde mij dat er een hoop leuks op de planning stond deze week. Het is Big Game Week, want we spelen zaterdag tegen onze aartsrivaal Stanford. Daar zitten allerlei tradities aan vast, zoals meerdere ‘rally’s’ (een soort shows van bijv. de cheerleaders en marching band), en spectaculaire verlichting van de campanile. Ik heb de mazzel dat de wedstrijd dit jaar in Berkeley wordt gespeeld in de tijd dat ik hier ben, zodat ik de eraan vast hangende gekte mee kan maken.

Maandag begon echter nog rustig met colleges en projectmeetings. De vakken zitten hier heel anders in elkaar dan in Nederland; waar ik gewend ben de hele periode toe te werken naar een eindtentamen, met vaak een of twee papers tussendoor, heb ik hier slechts voor een van de vier vakken een final exam, die ook nog eens veel minder meetelt dan de grote eindopdracht. Daarnaast heb ik het hele semester door allerlei opdrachten en projecten moeten doen, en sluit ik nu de andere vakken allemaal af met een groot eindproject. Deze deadlines komen er al best snel aan, dus je merkt dat bij iedereen de studiedruk langzaam begint op te lopen.

Er waren deze week een hoop interessante lezingen georganiseerd. Op dinsdagavond ging ik naar een talk van Dr. Marti Hearst. Ze is docente aan zowel de I-School als het EECS-departements (Electrical Engineering & Computer Science) en de bedenker van de zogenaamde ‘Hearst patterns’, een algoritme dat relaties kan herkennen in grote hoeveelheden tekst. Dit praatje zou gaan over Human-Computer Interaction en aangezien dat mijn master is was ik wel benieuwd. Helaas bleek het een heel basis introductie te zijn, meer gericht op informaticastudenten die nog nooit van het vakgebied gehoord hadden. Een stuk boeiender was de talk van Ryan Freitas op woensdagmiddag. Hij is de designer van de newsfeed op Facebook, en heeft eerder gewerkt voor Uber en about.me. In zijn praatje gaf hij veel voorbeelden uit de praktijk waar hij tegenaan was gelopen tijdens zijn carrière en hierop gebaseerde adviezen.

Na dit praatje moest ik snel door naar een meeting voor de VR-projecten. Direct hierna stond er een nieuwe activiteit op het programma: MIMSgiving! In Amerika is Thanksgiving een belangrijke traditie, die gevierd wordt op de laatste donderdag van November. Het is een dag die over het algemeen doorgebracht wordt met familie en voornamelijk bestaat uit een zeer uitgebreid diner (denk: kalkoen met cranberry sauce en mashed potatoes, pumpkin pie, de hele mikmak). Veel mensen houden hiernaast ook nog ‘friendsgiving’ diners, en MIMSgiving was hier de I-School variant van. Iedereen werd gevraagd om iets mee te nemen, wat resulteerde in een uitgebreid buffet, variërend van traditionele gerechten als gebraden kip, geroosterde spruitjes en aardappelpuree, tot specialiteiten van een van de vele andere aanwezige nationaliteiten zoals de Indische fruitcake en Duitse kipschnitzels, tot makkelijke doch zeer gewaardeerde inbreng van een flinke stapel Dominos pizza’s, bier en frisdrank. Heel leuk om deze traditie zo ook eens mee te maken, en een supergezellige avond!

Het was ook Pelles verjaardag, dus na dit eetfestijn nodigde ik hem nog uit voor een lastminute mini-verjaardagsfeestje, compleet met een meertalig lang-zal-hij-leven (Engels, Spaans en uiteraard Nederlands) en een cupcake met verjaardagskaarsje. Samen met mijn huisgenoot Naomi zaten we nog tot laat te kletsen, en kregen we zelfs nog een midnight privé-college relativiteitstheorie van Pelle.

Donderdag was The Big Give, een jaarlijkse dag waarop studenten, familie en staff van UC Berkeley aangemoedigd worden om geld te doneren aan de universiteit en haar projecten. Het zou Amerika niet zijn als hier niet ook een wedstrijdelement aan vastgeknoopt zou zitten; de departementen met het hoogste percentage contributors zouden een extra bonusbedrag ontvangen. De I-School is een hechte community dus eerdere jaren eindigden we vaak in de top. Om dat dit jaar weer te bereiken, hadden ze de plaatselijke hotspot Top Dog ingeschakeld om gratis hotdogs uit te delen als je gedoneerd had. Echt ‘gratis’ is het natuurlijk niet, maar psychologisch werkt het nou eenmaal wel zo. Ideale studentenlokker, en met resultaat want de I-School eindigde als tweede en sleepte daarmee een extra bijdrage van $10,000 binnen!

Op vrijdagavond stond de Bonfire Rally op het programma. Dit is een groot spektakel dat gehouden wordt in the Greek Theatre, een openluchttheater op het campusterrein. Hierbij wordt een groot vuur aangestoken om ritueel de vlag van Stanford en een boom (hun symbool) te verbranden. Dit klinkt misschien heel onsportief/agressief, maar gek genoeg voelde dat helemaal niet zo. De sfeer is totaal anders dan hoe ik hem ken van derby’s in Nederland tussen bijvoorbeeld Ajax en Feyenoord. Het fenomeen hooligans bestaat hier niet rondom de footballwedstrijden. Mensen zijn fanatiek, maar de sfeer is er meer een van trots op het eigen team dan van agressiviteit. Er hoeft dan ook geen politie aan te pas te komen, laat staan volledig uitgeruste ME-teams met honden en traangas.

Met een hoop bombarie werd de brandstapel aangestoken, zich razendsnel ontwikkelend tot een enorm en prachtig vuur. Ik weet niet of ik eerder zulke heftige (en warme) vlammen heb gezien! De Bonfire Rally bestond verder uit een bonte mix van optredens van de cheerleaders en het acrobatics team, de marching band en het schreeuwen van allerlei Cal-yells, zoals de Bear Territory Chant ("You know it! What? You tell the story! What? You tell the whole damn world this is Bear Territory!"). Behoorlijk indrukwekkend om dat door het theater gescandeerd te horen door 5000 man. Ook kregen we nog wat Big Game historie te horen. Zo leerden we dat de winnaar van de game als prijs ‘The Axe’ in zijn bezit krijgt tot de volgende wedstrijd. Helaas heeft Stanford de afgelopen 6 wedstrijden gewonnen, dus hangt deze bijl al een poos bij onze rivaal... Hopelijk zou hij na zaterdag weer in Berkeley achter blijven!

Na dit spektakelstuk ging ik door naar een feestje van Gabe, een mede-MIMSstudent. Daar bleken al een hoop andere MIMS’ers aanwezig te zijn, waarmee we wat later richting Missouri Lounge gingen voor een dansje. Hier was het gelukkig wat drukker en levendiger dan de vorige keer, al gingen de lichten helaas al wel weer om half 2 aan.. De volgende dag was het dus Big Game Day. Ik had geen kaartjes voor de wedstrijd, maar daar was ik eerlijk gezegd allesbehalve rouwig om want het regende pijpenstelen! Niet echt aantrekkelijk om 4 uur doorweekt in het stadium te koukleumen. Als alternatieve weatherproof dagbesteding bezocht ik echter voor het eerst een Amerikaanse bios, om voor Pelles verjaardag naar de film Fantastic Beasts and Where to Find Them te gaan. Niet bepaalde de meest hoogstaande verhaallijn, maar de beelden waren wel prachtig dus tof om in de bios gezien te hebben. En mijn stereotype beeld van Amerika werd volledig bevestigd: de bakken popcorn zijn enoooooorm en de ‘small’ cola was zo groot dat we toch nog een keer navroegen of dat echt een small was (en dat zonder dat de film pauzes had! Ik ben sterk van mening dat ze met zulke grote hoeveelheden frisdrank meerdere plaspauzes in moeten lassen). Daarna gingen we nog lekker een hapje eten bij restaurant Venus. Een zeer aangename manier om zo’n regenachtige zaterdag door te brengen! Maar stiekem vind ik het toch niet erg dat volgende week de zon weer gaat schijnen...