Week 25: Hawaii pt.II & Back to Berkeley

Onze vlucht naar Maui vertrok al om half 10 ’s ochtends, dus kropen we wederom voor zonsopgang uit onze tent. Het inchecken verliep gelukkig heel soepel, en ook in het oppikken van de auto en boodschappen doen waren we ondertussen getraind, dus zo waren we om 12 uur al ready to hit the road again! Deze middag zouden we meteen Maui’s highlight “the Road to Hana” doen, een weg langs de noord- en oostkust van Maui die, heel verrassend, het stadje Hana loopt. Langs deze route zouden we tal van watervallen en dergelijk natuurschoon vinden, waarmee we volgens de Lonely Planet makkelijk twee dagen zouden kunnen vullen. Wij hadden slechts een middag, dus we waren een beetje bang dat we veel tijd te kort zouden komen. We bleken echter een beetje verwend te zijn door al het moois wat we al op Kaua’i hadden gezien, want de watervallen konden ons niet zo heel erg meer imponeren. Wat wel heel tof was, was Ho’okipa Point helemaal aan het begin. Dit is een uitkijkpunt vanwaar je supergoed zicht hebt op een van de beste surfspots van Maui. De heftige golven maken deze plek alleen geschikt voor pro’s, en de zee lag nu ook vol met doorgewinterde surfers. Heel tof om ze in actie te zien, over de golven scheurend op hun board alsof het niets is.

Onderweg stopten we ook nog bij Aunty Sandy’s stand voor wat volgens de Lonely Planet “Da Best Banana Bread” van Maui was. Bananabread is een grote hype op Maui, het wordt werkelijk overal aangeboden. Dit moesten we dan natuurlijk ook uitproberen, maar dan wel alleen de beste. Of het werkelijk de allerbeste van het eiland was zullen we nooit weten maar lekker was het zeker! Omdat we zo snel langs alle stoppunten gingen, waren we al sneller in Hana dan verwacht. We besloten dus om nog een stukje verder te rijden om ook meteen het programma dat we voor volgende ochtend hadden bedacht te doen: het Kipahulu gedeelte van het Haeakala National Park. Vanaf deze kant liep er een leuke hike naar de Waimoku Falls. Het pad liet ons weer lekker klimmen, glibberen en riviertje oversteken, en gelukkig stelde de waterval zelf niet teleur; met een hoogte van 400 feet behoorlijk indrukwekkend! Hierna reden we terug omhoog langs de oostkust om te slapen in Waiapanapapa Beach Park. Ook op Maui is de oostzijde de regenkant, dus ik was vooraf bang dat we flink nat zouden worden, maar het weer bleef ons gunstig gezind want er was geen wolkje aan de lucht!

We hadden gehoord dat de zonsopkomst aan deze kant erg de moeite waard was, en dat er een mooie trail langs de kust liep vanaf onze campground. Dus ging de wekker weer op voor-zonsopgang, en liepen we tegen een uurtje of 7 over de Coastal Trail. Het ochtendlicht maakte deze wandeling langs de ruige kust met immense golven die tegen de klippen sloegen zeker een van de hoogtepunten van onze vakantie. Weer terug bij de tent was het flink opgewarmd en dus besloten we direct door te lopen naar het strand om een duik te nemen. Het strand bij Waiapanapana staat bekend als de mooiste “black sand beach”. Ik kan me niet herinneren dat ik eerder op een strand met zwart zand ben geweest, dus ik vond het sowieso al heel bijzonder. Na een verfrissende duik en wat relaxen bij de tent (Johannes kraakte wederom een kokosnoot), was het tijd om deze fantastische spot te verlaten.

We reden terug over de Road to Hana richting Wailuku, om te eindigen op HA Baldwin Beach. Hier liepen we lekker een stukje langs het strand tot Sprecklesville Beach. Op de terugweg struikelden we bijna over een grote zeeschildpad die lekker lag te chillen op het strand en nauwelijks van de omringende stenen te onderscheiden was. Terug op Baldwin Beach doken we nog even de zee in, springend en duikelend over de hoge golven. Vervolgens dobberden we een beetje rond, toen ik plots een kopje boven water zag steken. Op slechts 10 meter afstand zwom een zeeschildpad! Wauw! Zo dichtbij, echt heel erg gaaf.

We wilden niet te laat weg van het strand, want we sliepen die nacht op Hosmer Grove, een campground op de vulkaan in Haleakala National Park. Deze ligt op een hoogte van 7000 feet (2150m), waardoor het behoorlijk koud wordt ’s nachts. Op weg hierheen rij je dwars door de wolken waardoor alles grijs en grauw is. Ik ging ervanuit dat dit zo zou zijn op de hele vulkaan en had me ingesteld op een natte, bewolkte avond en dag, maar toen we nog verder stegen klommen we boven de wolken uit en werd ik verrast door een compleet heldere hemel en uitzicht op het wolkendek onder me, net alsof ik in het vliegtuig zat! Het was precies tijd van zonsondergang, en het licht was zo mooi dat we spontaan besloten toch nog even verder te rijden dan onze camping naar Leileiwi Overlook, een punt halverwege naar de top op 8800 feet (2700m). Toen we uitstapten werden we overdonderd door de volkomenheid van de stilte. Omdat we de enigen waren, was er werkelijk geen enkel geluid te horen. Dit gecombineerd met het licht van de neergaande zon maakte onze kennismaking met de krater echt een magisch moment. Blij dat we dit nog even meegepakt hadden!

Terug op de campground zetten we onze tent op en na een lekker warm maaltje kookten we nog wat extra water voor in onze waterflessen om in onze slaapzakken te leggen. Samen met wat extra laagjes (lang leve thermo-ondergoed) viel de kou die nacht uiteindelijk reuze mee. De volgende ochtend ging de wekker al om half 6, want we wilden op de top zijn met zonsopgang en dat was nog een aardig stukje rijden. Het plan was om een lift te krijgen naar de top, zodat we vanaf daar naar beneden konden hiken en op deze manier het meeste van het park konden zien. Er was zelfs een speciale hitchhike pick-up plek gemaakt, waar we ons vol goede moed positioneerden. Liften blijkt echter niet meer zo populair, dus na een half uur vergeefse pogingen besloten we toch zelf naar boven te scheuren voor zonsopkomst. Gelukkig waren we nog net op tijd om de zon achter de wolken tevoorschijn te zien komen.

Het was behoorlijk druk op de top, dus we waren bang dat we in colonne in de krater af zouden dalen, maar tot onze grote verbazing waren we werkelijk de enigen die ons waagden aan de Keonehe’ehe’e Trail. Gemiste kans, want het was heel bijzonder om het landschap te zien veranderen tijdens onze hike naar en over de vulkaanbodem, zigzaggend tussen de cinder cones (sintelkegels, een vulkaantype). Sommige delen van de bodem zijn zo identiek aan maanlandschap dat astronauten hier oefenen om een idee te krijgen van de omgeving waar ze in terecht zullen komen! One small step for men... Hoewel we flink wat miles aflegden en vooral de laatste klim van 800 meter om uit de krater te komen best aanpoten was, waren we zo vroeg begonnen dat we toch om 13 uur alweer op de rand van de krater stonden. Hoog tijd voor wat relaxen en strand! We hadden nog niets gezien van Zuid-Mauï, dus besloten we die kant op te rijden en een stuk langs de stranden te wandelen, uiteraard weer afgesloten met een verfrissende duik. Aangezien het onze laatste avond was, vonden we het wel een mooie gelegenheid om onze reis te bekronen met een lekkere cocktail in de Tiki Lounge Bar. Vervolgens reden we door naar onze laatste camping: Camp Olowalu. Hier aangekomen was het erg onduidelijk waar we onze tent neer konden zetten, maar na enig zoeken en overleggen kozen we een plekje vlakbij zee. De volgende ochtend bleek pas hoeveel mazzel we hadden gehad met de precieze locatie van onze tent; het was die nacht springtij geweest en als we de tent slechts 5 meter verder naar voren hadden opgezet, hadden we onze laatste nacht mogen genieten van een waterbed... Gelukkig stonden wij hoog en droog, dus konden we relaxt al onze spullen inpakken en na nog een afsluitende duik bij Kahana Beach Park, wat letterlijk naast het vliegveld ligt, was het dan toch echt tijd om Hawaï gedag te zeggen. Wat een fantastische vakantie was dit!

Echt veel gelegenheid om weer te wennen aan het vasteland had ik echter niet. Na fikse vertraging en een erg kort nachtje werd ik om 8 uur ’s ochtends alweer in San Francisco verwacht voor het symposium Engineering in Children’s Health Initiative om onze VR-behandeling voor jonge kankerpatiënten met een depressie te demonstreren. Ondanks het slaapgebrek ging dit heel goed en kregen we veel positieve en ook nuttige feedback. Daarnaast vond ik het sowieso erg interessant om eens zo’n symposium bij te wonen en te horen over allerlei nieuwe technische toepassingen om de gezondheidszorg voor kinderen te verbeteren. Aan het einde van de dag sloeg de man met de hamer wel toe, dus ik was blij toen ik weer in de bus naar huis zat. ’s Avonds was echter ook de eerste TT (Thirsty Thursday) van het jaar met de MIMS’ers die alweer terug waren van de kerstvakantie, en Nisha en Malavika hadden me overgehaald ook ‘even’ te komen. Heel erg leuk om zo enthousiast begroet te worden en te horen wat iedereen uitgevoerd had. Voelt toch echt een beetje als thuiskomen!

Vrijdag bestond voor het grootste deel uit uitslapen en uitpakken, maar aan het einde van de middag pakte ik wederom de bus naar SF om gezellig een hapje te eten bij Robbert en Bibi als bedankje voor het passen op hun katten. Zij zijn een aantal maanden geleden ook op Hawaï geweest, dus leuk om onze ervaringen te delen (en erachter te komen hoe je op hetzelfde eiland een compleet verschillende vakantie kan hebben). Op zondag moest er toch echt weer wat nuttigs gedaan worden, dus vol goede intenties spraken Pelle en ik af in South Hall. Het zonnetje scheen echter wel erg lekker, dus na een paar uurtjes móésten we toch echt even naar buiten. Spontaan besloten we de campanile te beklimmen, een toeristische attractie die je nou eenmaal gedaan moet hebben als Berkeley-student. Dat werd wel eens tijd na 5 maanden...

Komende week begint officieel het nieuwe semester en hoewel ik geen vakken volg, ga ik zeker nog een paar interessante colleges bijwonen. Het volgende avontuur komt er echter ook alweer heel snel aan: komende vrijdag stap ik opnieuw in het vliegtuig, ditmaal voor 4 daagjes city trippen met Sanne in New York!