Week 28: It's the final countdown..

De laatste volledige week in Berkeley zat volgepland met een hoop ‘laatste keren’, maar ook nog met een aantal nieuwe ervaringen. Zo pakte ik op maandag de Bart richting Milbrae in de South Bay, waar ik opgepikt zou worden door Anshuman, een teamgenoot van het VR-project voor depressieve kinderen met kanker, voor een bezoek aan Realiteer. Dit is een start-up gericht op het ontwikkelen van VR-omgevingen voor psychotherapie. Precies het soort bedrijf waar ik wel bij terecht zou willen komen dus! Realiteer is gevestigd in Redwood City, in een groot gebouw met start-ups in de tech-business. We werden ontvangen door Janet, die ons vertelde over het bedrijf. Ook mochten we een paar demo’s uitproberen die ze hebben ontwikkeld om angstklachten bij verslaafden te verminderen. Ik vond het vooral heel interessant om te horen hoe ze dit hebben aangepakt; als uitgangspunt hebben ze de handleiding van de veelgebruikte dialectische gedragstherapie genomen en vervolgens geprobeerd die ‘te vertalen’ naar een VR-omgeving. Hier werd ik heel enthousiast van, het lijkt me superleuk om dat te doen! Ondanks dat het Realiteer gelukt is om een samenwerking aan te gaan met Stanford, is het echter nog sterk te vraag of ze het uiteindelijk gaan redden; als start-up in de gezondheidszorg is het erg moeilijk om winstgevend te zijn. Even afwachten hoe dat gaat lopen dus, maar in ieder geval gaaf om te zien dat er bedrijven zijn op het gebied waar mijn passie ligt.

Dinsdag vertrok ik in de loop van de middag voor waarschijnlijk de laatste keer naar San Francisco voor wat serieus souvenir shoppen bij Fisherman’s Wharf. Na tien keer dezelfde Golden Gate Bridge-sleutelhangers, Alcatraz asbakken en I love SF-shotglaasjes gezien te hebben, had ik er wel genoeg van en was het gelukkig ook tijd om Bibi op te halen van haar werk op het Nederlandse consulaat. We kletsten gezellig bij met een theetje bij Asha Tea House en liepen daarna naar Mel’s Drive-In op Mission St. voor een lekker typisch Amerikaanse hap (lees: burgers, fries en een enorme Oreo-milkshake). Dat klinkt misschien erg smakeloos-fast-food-achtig, maar goed klaar gemaakt zoals bij Mel’s is dat absoluut niet het geval. Yummie!

De volgende dag had ik om 12 uur ’s middags afgesproken met Loes om (voor de laatste keer) naar het Noon Concert te gaan in de Herz Hall. Voor vandaag stond er een pianoconcert op het programma, uitgevoerd door een nog erg jonge maar extreem getalenteerde (en heel cliché, Aziatische) pianist. Heerlijk om even zo’n uurtje ‘op pauze’ te staan en lekker weg te dromen bij de muziek. We waren vooral ontzettend onder de indruk van het feit dat hij alles uit zijn hoofd speelde (al waren sommige stukken zo snel dat het ook niet bij te houden zou zijn met je ogen). Dit fijne uurtje werd gevolgd door een volgende ‘laatste keer’, namelijk I Tea. Zeker omdat ik geen colleges meer volg, is het heel leuk om hierbij te zijn en andere MIMS’ers te spreken. Aan het einde van de middag was de I School Career Fair, met stands van bedrijven met vacatures voor full-time jobs en summer internships. Het vinden van een internship voor de zomer levert momenteel flink wat stress op voor veel MIMS’ers, dus dit was voor een aantal een belangrijk event. Hoewel ik niet perse op zoek ben naar een baan of stage, vond ik het toch heel leuk om even rond te lopen en met een aantal bedrijven te spreken. Je weet maar nooit wat ervan komt...

Na de Career Fair nam ik nog even een kijkje bij Sproul Plaza. Die avond zou de zeer controversiële spreker Milo Yiannopoulos naar UC Berkeley komen voor een lezing. Veel studenten waren fel tegen zijn komst en er waren verschillende protesten georganiseerd. Vorige week had Yiannopoulos ook gesproken bij een andere universiteit, waar het uiteindelijk zo uit de hand liep dat het tot een schietpartij kwam. Al dagen waren er dus allerlei mails met waarschuwingen uitgegaan, en je merkte woensdag dat iedereen gespannen was over hoe het zou lopen. Er was ook een Resistance Dance Party georganiseerd met als doel de lezing te verstoren door veel lawaai te maken. Dit vond ik wel een goed initiatief; op een vreedzame, positieve manier je statement maken. Eenmaal aangekomen op Sproul Plaza bleek er van een dansfeestje echter al geen sprake meer; een grote groep gemaskerde activisten was het campusterrein op komen stormen om onrust te zaaien en de boel te vernielen. Met succes, want de lezing werd afgelast en in de opvolgende uren werden meerdere bomen en vuilnisbakken in de fik gestoken. Ik had niet echt behoefte om dit af te wachten en was meteen naar huis gegaan toen ik merkte hoe grimmig de sfeer was. Heel frustrerend hoe zoiets zo verpest kan worden door een kleine groep onrustzaaiers (die voor de duidelijkheid zeker geen studenten van Berkeley waren), en erg jammer dat Trump vervolgens in zijn tweets probeert om UC Berkeley in een verkeerd daglicht te zetten..

Gelukkig was er van geweld de volgende dag behalve een hoop rotzooi in downtown Berkeley niets meer te merken en keerde het leven op de campus weer terug naar de normale gang van zaken. In de ochtend had ik een afsluitende meeting met John Chuang, mijn hostprofessor waarmee ik tijdens mijn semester in Berkeley een aantal keer individueel heb gesproken over mijn ervaringen hier en onze gedeelde interesses in de wetenschap en VR in het bijzonder. Ook dit keer was het weer een boeiend gesprek met van beide kanten een hoop ideeën en interessante vragen. Hij was daarbij erg positief over mijn kwaliteiten als student aan de I School, een flinke boost om zulke lovende woorden te ontvangen! ‘s Middags streek ik zoals ondertussen gewoonte is geworden nog even neer met Pelle bij Strada. Ook voor hem zit de tijd in Berkeley er bijna op; hij vertrekt een week later dan ik weer terug naar Amsterdam.

Aangezien het donderdag was, sloot ik de dag af met de wekelijkse Thirsty Thursday-borrel, ditmaal in Freehouse. Heel laat wilde ik het echter niet maken, want de volgende dag stond ik al vroeg op om met Johannes richting Silicon Valley te rijden. Daar trapten we af met een bezoek aan Facebook. Johannes’ vriend Russell werkt daar en zo kreeg ik de kans om een kijkje te nemen binnen de Facebook walls. Het hoofdgebouw waar Russell werkt is pas twee jaar oud, en erg hip opgezet met veel open ruimtes, streetart op de muren en een enorm dakterras met uitzicht op de South Bay (en een smoothie bar, omdat het kan). Als bonus mochten we ook nog genieten van het ontbijtbuffet. Facebook verzorgt elke dag ontbijt, lunch en diner voor al haar werknemers, net als een hoop andere faciliteiten zoals een wasserette en een sportschool. Alles zodat de werknemers niet naar huis hoeven en zo lang mogelijk kunnen werken! Russell moest vrij snel weer aan het werk, dus reden we door naar de campus van Stanford. Anderen hadden me al voorbereid op de enorme afmetingen van het terrein, en inderdaad: Wow! Het is duidelijk dat er behoorlijk geld gepompt is in de hele entourage. Mooie gebouwen, tot in de puntjes verzorgde gazons, en een ‘sculpture garden’ met werken van niemand minder dan Rodin. Een duidelijk statement: dit is voor de crème de la crème van de wetenschap.

De hoofdreden voor mijn tripje richting de South Bay was echter een afspraak bij het Virtual Human Interaction Lab (VHIL) van Stanford. Dit is een groot VR-lab dat veel onderzoek doet naar verschillende aspecten van VR. Het is een van de frontrunners op het gebied, dus ik keek er erg naar uit om hier op bezoek te gaan. Samen met nog twee andere bezoekers kreeg ik een korte rondleiding, waarna we enkele demo’s uit mochten proberen. Vervolgens konden we vragen stellen en discussieerden we over de mogelijkheden en beperkingen van VR, en welke kant het in de toekomst op zou gaan. Hiermee was de officiële toer ten einde, maar ik mocht nog aanschuiven bij de wekelijkse vrijdag-Lab-lunch van de PhD’s en Post docs daar om verder te praten over hun onderzoeksprojecten en hoe het is om PhD te zijn bij het VHIL. Het was tof om te merken dat ik makkelijk ‘mee kon’ met hun kennisniveau en er een heel gelijkwaardig gesprek ontstond waarbij we onze ideeën uitwisselden. Een heel interessante dag dus, met een hoop informatie en nieuwe ervaringen.

Zaterdagochtend had ik afgesproken met Carina voor brunch bij Elmwood Cafe. Ik was vergeten dat weekendbrunch een groot ding is hier in Amerika, dus ik had even niet gerekend op de enorme rij bij de ingang. Gelukkig stond Carina al ergens vooraan en hadden we snel een plekje. Een knusse, gezellige sfeer en lekker eten; ik snap de populariteit wel! Na wat twijfelen had ik uiteindelijk besloten een afscheidsfeestje te geven, dus ’s avonds reed ik tegen 9 uur naar Beta Lounge waar ik het wilde vieren. Daar aangekomen bleken ze echter gesloten te zijn vanwege een privé feestje. Slik, dat was even een tegenvaller. Snel op zoek naar een nieuwe locatie dus om vervolgens via alle mogelijke kanalen mede te delen dat het feestje verplaatst was naar Spats. Ondanks dat er een grote groep MIMS’ers juist dit weekend naar Tahoe was om te skiën, was ik verrast door het aantal mensen dat langs kwam om een drankje te drinken op mijn vertrek. Bijzonder om al die mensen waar ik de afgelopen tijd mee op getrokken heb bij elkaar te hebben, en me te beseffen wat ik hier heb opgebouwd. Een heel warm gevoel, en een erg gezellige avond ook! Uiteindelijk bleven de European troopers Pelle, Johannes en Carina nog over voor een kort dansje in Pappy’s om de avond gepast af te sluiten. Duidelijk dat we in Europa wat meer gewend zijn aan latere sluitingstijden dan 2 uur ’s nachts...

Na lekker uitgeslapen te hebben, besloot ik zondag nog éénmaal het zwembad op te zoeken. Helaas was het niet zo warm die dag, dus na een klein uurtje hield ik het weer voor gezien. Ik ging nog even langs Loes om wat spullen te brengen en gedag te zeggen, en via Facetime nam ik ook afscheid van Bibi. Het grote afscheid nemen is begonnen!