Finishing the loop: USA Roadtrip week 2 and 3

Met Vegas achter ons zat de eerste week er alweer op, gelukkig nog 1,5 te gaan! Hoewel het zachte bed en de douche een welkome afwisseling waren van onze matjes en zwemmen in de beekjes, waren we toch best blij om weer naar een campground te vertrekken. En niet zomaar eentje, we hadden een plekje gereserveerd op Zion Campground, onze enige camping met ZWEMBAD. Vanaf het moment dat we geboekt hadden, verheugden we ons hier al op, dus je snapt dat de verwachtingen hooggespannen waren. Maar voor de verfrissende duik moest eerst gezweet worden! Daar bood het park gelukkig ruim voldoende mogelijkheden toe. We moesten wel even wennen aan de mate waarin de hele boel ingericht was op toeristen: uitgebreide brochures met wandelbeschrijvingen, een heel dorp met restaurantjes en lodges, en af en aanrijdende shuttle bussen die je door het hele park brachten, met audiotoer inbegrepen (of je nou wilde of niet). Wat een verschil met Yosemite waar we tijdens onze hike in 2 dagen slechts 10 mensen tegen kwamen!

Na een tijdje wikken en wegen besloten we voor de Angels Landing trail te gaan, een pad dat vanaf de rivier helemaal tot op een van de toppen in Zion leidt. Eerst 300m steady klimmen, en daarna nog 150m heel steil klim- en klauterwerk. Best een uitdaging, en aan de voet van de berg was ik er niet zo zeker van of het wel zou lukken, maar in 1,5 uur waren we boven, waar we werden beloond met werkelijk waanzinnig mooi uitzicht over de hele vallei. Wat een kick! Hierna wandelden we nog een stukje terug langs de rivier om vervolgens de shuttle terug te pakken naar de ingang van het park. We hadden een strakke planning, want er moest natuurlijk nog gezwommen worden. Maar het was pas 7 uur, dus mooi op tijd. In de bus terug vertelde de zeer toegewijde buschauffeur over van alles langs de route (of je het nou wilde horen of niet) en liet daarbij tussen neus en lippen vallen dat het nu 8.10 was en dus een van de laatste bussen. Huh? Waarom zegt ‘ie nou 8.10? Bedoelt ie de tijd? Dat kan niet, hij heeft het vast fout! Of.. hmm.. zouden wij het soms fout hebben..? Ja hoor, we waren bij het betreden van Utah onderweg naar Zion een andere tijdzone ingereden, en daarmee ongemerkt een uur vooruit gegaan in de tijd. Daar ging onze hele planning! Mazzel dat we nog net op tijd waren voor de laatste bus dus. Er moest en zou toch gezwommen worden, dus na een korte duik in het ieniemienie zwembad, maar toch, een zwembad, zaten we uiteindelijk om 10 uur aan tafel.

De volgende dag moesten we heel vroeg op, omdat de Tour of Utah vandaag door Zion zou gaan (stel je de Amerikaanse versie van de Ronde van Vlaanderen voor), en de start hiervan precies voor onze campground plaatsvond. Hierdoor zou de weg van 7 tot 10 uur ’s ochtends afgesloten zijn, waardoor we pas heel laat weg zouden kunnen richting Bryce. Daar wilden we echt op tijd zijn, dus ging onze wekker om 6 uur. Dit had als voordeel dat we al om 9 uur in Bryce waren, en 2 hele dagen hadden om de boel te verkennen. Eerst per auto langs allerlei mooie uitzichtstops naar Rainbow Point, het hoogste uitkijkpunt van Bryce. Bizar hoe anders het landschap na slechts 2 uur rijden alweer is! Kenmerkend voor Bryce zijn de ‘hoodoos’, een soort van stenen pilaren die gevormd zijn door miljoenen jaren van erosie, voornamelijk het bevriezen en smelten van water in de rotsspleten. Na de autotoer gingen de wandelschoenen weer aan voor een lange hike vertrekkend vanaf Sunset point over de Queens Garden Trail, Peek-a-Boo-Trail (die zo heet omdat je elke keer afdaalt en dan weer ‘bovenkomt’ (kiekeboe), flink dalen en klimmen dus!) en Navajo Trail, eindigend bij Sunrise point. Hoewel we zeer zonnig waren begonnen, werd de lucht tijdens het wandelen steeds donkerder en dreigender. Weervrouw Femke wist gelukkig zeker dat het droog zou blijven, dus daar vertrouwde ik uiteraard volledig op. Op de terugweg van Sunrise point naar onze campground vielen echter al snel de eerste druppels, gevolgd door een immense hoosbui. Het is algemeen bekend dat alles in Amerika groot is, en dat geldt zeker ook voor de buien! Compleet doorweekt gingen we schuilen bij het Visitor Centre. Hoogtepunt van de dag was dat we hier onze felbegeerde I-Hiked-The-Hoodoos sticker op konden halen, omdat we onderweg voldoende ‘benchmarks’ hadden verzameld. Woehoe!

In Bryce hadden we nog een dag om de canyon te verkennen, dus besloten we om op dag 2 nog een lange trail te lopen, de Fairyloop Trail. Tijdens een lunchstop terug op de rand van de canyon hoorden we opeens “Dat meeeeen je niet, dit is echt bizar!” waarna twee studiegenoten van Femke op ons af kwamen gelopen. Wat een toeval!

Tijdens het rijden naar de volgende campground kraakten we onze hersens over hoe laat het daar zou zijn. Lake Powell, waar Wahweap campground aan lag, ligt net in Arizona. Die heeft dezelfde tijdzone als Utah, maar doet niet aan zomertijd. Binnen het reservaat van de Navajo-Indianen echter weer wel. En aangezien we een toer hadden geboekt voor een bezoek aan Antelope Canyon (wat beheerd wordt door de Navajo’s), was het wel redelijk van belang dat we de goede tijd te pakken hadden. Aangekomen bij de campground vroegen we om verheldering, en bleek dat we weer een uur terug waren gegaan in de tijd. De man vertelde ons dat het zelfs zo was dat de campground over de staatsgrens heen liep, en het officieel gezien in het ene deel dus een uur later was dan in het andere. Wut?! Maar gelukkig hielden ze toch maar gewoon allemaal Arizona-tijd aan. Voor onze Antelope Canyon toer hadden we helaas pech met het weer; tegen de tijd dat wij aan de beurt waren, was de lucht compleet betrokken. Aangezien de hele toer naar de canyon juist gaat om het bijzondere effect van de binnenvallende zonnestralen en er nu dus niet veel te zien was, besloten we hem te cancellen en te gaan chillen bij het Wahweap resort. Ik móést uiteraard ook nog een duik nemen in Lake Powell, heerlijk om daar zo ’s avonds een beetje heen en weer te peddelen.

Als afwisseling van al het wandelen, huurden we de volgende ochtend een kayak om het meer rond te varen. Onze beenspieren waren ondertussen goed getraind, maar onze armspieren hadden daarentegen weinig uitgevoerd, dus die werden nu flink aan het werk gezet. Hierna stapten we opnieuw de auto in voor onze nieuwe bestemming, Monument Valley. Monument Valley bestaat uit een heleboel enorme bijzonder gevormde stenen formaties, volgens de Navajo’s gevormd door bovennatuurlijke krachten (en volgens de wetenschap door, wederom, erosie). Eenmaal op de campground vonden we een prachtig plekje met uitzicht op een van de ‘monuments’. We waren nog precies op tijd om de scenic auto route te kunnen rijden en de stenen te bekijken in het mooie avondlicht. Indrukwekkend!

Er moest uiteraard ook nog wel wat gehiked worden, dus trokken we de volgende ochtend onze wandelschoenen weer aan voor de enige hike in het park: de Wildcat trail. Deze loopt om de East Mitten Buete, een formatie die met een beetje fantasie lijkt op een hand (wij konden de associatie met een Facebook-like-symbool niet onderdrukken). We waren door een terugkerende zwaar zwetende Nederlandse jongen gewaarschuwd voor een zeer ‘intense’ tocht met ‘veel klimmen en dalen’, maar dit viel reuze mee, dus twee uurtjes later waren we alweer op weg naar onze volgende stop: de Grand Canyon!

Voor de Grand Canyon hadden we tijdens het plannen van de reis een van de laatste plekken op Mather campground weten te bemachtigen, de enige camping direct aan de South Rim. Tijdens het rijden erheen bespraken we de hikes die we konden gaan doen. Met 2,5 dag de tijd waren er een hoop mogelijkheden, en opeens vroegen we ons af waarom we eigenlijk niet geprobeerd hadden om een plekje te reserveren op de campground op de bodem van de canyon bij de Colorado River. Hier heb je een special permit voor nodig en hoewel de Lonely Planet aangaf dat je die al maanden van te voren moet aanschaffen, besloten we toch een poging te wagen bij het Backcountry Information Centre. Daar aangekomen moesten we even een gigantische stortbui afwachten, waarbij plotseling 20 meter verderop de bliksem insloeg in het gebouw van het bezoekerscentrum. Dat was best schrikken! Eenmaal binnen vroegen we voorzichtig of we heel misschien de volgende nacht konden verblijven op de Bright Angel Campground. “Yea sure, no problem.” Heh?! Dat antwoord hadden we niet verwacht! Dus reserveerden we meteen een plekje, en in jubelstemming reden we door naar de campground. Even later liepen we over de Rim trail, een wandelpad langs de rand, om onze eerste blik te werpen op de Grand Canyon: WOW! Dat beloofde veel goeds voor de volgende dag.

Die ochtend vertrokken we vroeg richting de start van de South Kaibab Trail, een pad dat ons in 12 kilometer 1430 meter lager naar de Colorado River zou leiden. Heel bijzonder om door de verschillende aardlagen af te dalen, waarbij de stenen van rood, naar groen naar paars kleurden. De oudste aardlagen bij de rivier, ook wel de Inner Gorge genoemd, zijn maar liefst 1700-2000 miljoen jaar oud. Ter vergelijking, de dinosauriërs stierven ongeveer 66 miljoen jaar geleden uit, en de Colorado River begon pas 6 miljoen jaar geleden met het uitslijten van de rotsen waaruit de Grand Canyon bestaat. Tegen het middaguur arriveerden we bij de rivier en was het tijd om onze tent op te zetten. Dus pakte Femke, die deze trip als tentdraagster was bestempeld, ons trekkerstentje, rolde de tentdoeken uit en... “Waar de fuck zijn de stokken?!” (letterlijke transcriptie). Ehm, nou niet hier in ieder geval, dus in de kofferbak van onze auto die 1400 meter hoger geparkeerd stond. Maar super-survival-team Fem & Milou zijn voor geen gat te vangen, dus tijd voor wat improvisatie. Gelukkig koelt het zo weinig af beneden dat we alleen een binnentent nodig hadden, en met een lange houten stok als steunpaal en kleine stokjes als haringen stond ons tentje even later toch prima. Voordeel van deze constructie was dat we ’s nachts door het gaas van het tentdoek van de prachtige sterrenhemel konden genieten. Waarom zou je eigenlijk met stokken slepen, als het zo ook prima kan? Veel te veel moeite..

Om de ergste hitte voor te zijn (het wordt rustig 40-50 graden bij de rivier), kropen we al om 4 uur ons bouwsel uit (die het overigens prima gehouden had) om een uurtje later aan de tocht naar boven te beginnen. Voor de terugweg namen we de Bright Angel Trail, wat betekende dat we ruim 15 kilometer vrijwel continu zouden stijgen om uiteindelijk weer boven te komen op de South Rim 1320 meter hoger. Ik had nog nooit zoveel geklommen, en zeker niet met bepakking, dus ik vond het best spannend hoe het zou gaan. Al snel merkten we echter dat het heel soepel ging en we de weg veel sneller aflegden dan we hadden verwacht. Tot onze grote verbazing stonden we precies 5 uur later al bij de Bright Angel Trailhead op de rim. Yea, we did it! Wat een ontzettend gave ervaring. Vooral het lopen door de steeds veranderende kleuren van de aarde was adembenemend, wat nog extra versterkt werd door de zonsopgang. De rest van de dag genoten we van welverdiend extreem chillen. Eerst bij onze tent, en later vonden we een stil plekje aan de rand voor een prachtige zonsondergang. Ik kan wel slechtere plekken bedenken om een boekje te lezen!

Met het verlaten van de Grand Canyon verlieten we ook het laatste National Park van onze roadtrip. Toch wel een beetje jammer, want ze waren stuk voor stuk fantastisch en we waren er nog lang niet op uitgekeken! Ons volgende doel was de kust, om via Highway 1, ook wel the Pacific Coastal Highway (PCH) genoemd, weer omhoog te rijden naar San Francisco. Hiervoor moesten we echter een flink stuk rijden, dus deze dag was bestempeld als reisdag. Met de auto op de cruisecontrol scheurden we over I-40, de moderne naam voor Route 66. Niet dat je daar veel van merkt, maar toch leuk om te kunnen zeggen dat je daarover heen hebt gereden.. Voor die nacht hadden we weer een AirBnB, wat erg lekker was na zo’n lange dag in de auto. Onze host was een man die binnenkort naar Europa zou reizen, en dan ook maar bleef herhalen hoe goedkoop AirBnB’s waren in Europa en steeds opnieuw vroeg of hij wel met de auto de Europese steden in kon, en of we nog tips hadden voor Nederland. Ook de dag hierop zouden we vooral in de auto zitten, maar dit keer wel met een leuke tussenstop in Santa Monica, bekend om zijn hagelwitte strand en natuurlijk de Santa Monica Pier, waarop een soort pretpark (veredelde kermis) staat. Natuurlijk moesten we eventjes onze voetjes in de zee (brrr die was toch best fris), alvorens we onze tocht vervolgden richting Morro Bay. Vanaf hier was het echter gedaan met de strakblauwe luchten, voor we het wisten reden we de wolken in, om er pas 2 dagen later weer uit te komen...

Dit wisten we echter nog niet toen we de volgende ochtend vol goede moed alvast onze bikini aantrokken, voor als we onderweg de zee niet meer konden weerstaan. Al gauw bleek dat er van zonnebaden weinig zou komen. Hoewel de mistige omgeving ook wel z’n charme had, was het toch jammer van de zonnige zeezichten waar we op hadden gehoopt tijdens het rijden over HW1. Nu deed het me sterk denken aan de kust bij Cornwall die ik tijdens mijn vakantie in Zuid-Engeland heb gezien. Zeker mooi, maar vooral erg koud! Na een bibberlunch aan het strand bij Carmel-at-the-Beach reden we door naar Monterey, waar ik een stuk langs het water ben gelopen en nog een hele groep zeehondjes heb gezien.

Aan het einde van de dag arriveerden we bij Manresa Beach voor onze allerlaatste nacht. Die konden we natuurlijk niet zomaar voorbij laten gaan, dus op naar Santa Cruz voor een wandelingetje over de Beach Boardwalk, wederom een pretpark (een nog iets groter uitgevallen veredelde kermis) op de boulevard met achtbanen (waaronder de Giant Dipper gebouwd in 1926), een boomstamattractie en zelfs een stoeltjeslift! Ik kreeg spontaan enorme zin om Rollercoaster Tycoon te spelen. Deze laatste avond sloten we in stijl af met een American Style Dinner: een grote (bean) burger met friet, veeeel friet. Nomnomnom!

Op de dag van Femkes vertrek werden we op het laatste stukje toch nog getrakteerd op een strakblauwe lucht en prachtig strand, dus meteen uit de auto en nog even een paar uurtjes genieten. Daarna was het toch echt tijd om Femke op het vliegveld af te zetten, bepakt en bezakt met al onze kampeerspullen (echt respect dat ze 2 tenten, 2 slaapzakken, 2 matjes en nog wat kleine kampeerzooi in een backpack en daypack kwijt kan en dan nog binnen de toegestane kilo’s kan blijven). Het was heel gek om haar daar achter te laten en weg te rijden, maar ook heel tof om te gaan beginnen aan het volgende deel van mijn USA-avontuur: op naar Berkeley!